Practice what you preach: ultiem anti-klagen

Weten jullie nog wat een Gaus-kromme is? Als dat niet zo is klik dan eerst hier voordat je verder leest (WikipediA to the rescue!).

Ook het verschijnsel klagen komt namelijk met zo’n normaalverdeling met twee uitersten: helemaal links zitten de ultieme of zware klagers, de professionele mopperpotten. Hun handel in zout en azijn is groot. Helemaal rechts zitten de ultieme anti-klagers. Zij hebben nog nooit van zout of azijn gehoord.

Top
Als we ons gemieremetier willen verminderen dan is het pad naar rechts ons nobele streven. Zo rond de top van het midden van de kromme zitten namelijk de meesten van ons te zeuren en zaniken. Het anti-klaagboek stimuleert de anti-klaagbeweging naar rechts, zoals jullie begrijpen.

Wat is ultiem anti-klagen?
Ik citeer uit eigen werk:

“Daar waar zeuren en zaniken het klagen zélf tot doel heeft (het is klagen om het klagen zelf), zou je ultiem anti-klagen het prijzen om het prijzen zelf kunnen noemen. Dus complimenteren om het complimenteren zelf. […] Je maakt als het ware een onzelfzuchtig compliment. Ongedwongen en spontaan.” (Anti-klaagboek, hoofdstuk 1, blz. 51)

Ultiem anti-klagen is als het geven van een spontaan cadeautje, waar je vaak meer plezier aan beleeft dan aan het ontvangen ervan.

Jaja.

Maar hoe werkt dat dan? Practice what you preach indeed!

Ik geef je een tweetal voorbeelden uit de praktijk.
Als schrijver is het handig als je goede spullen hebt. Een oude Windows 98 pc die zich als een ongezouten slak in cyberspace beweegt is een constante ergernis. Je moet snel kunnen switchen tussen Word en Internet en goede back-up faciliteiten hebben. Ik liet me dus adviseren over de beste aankoop, wat geen sinecure is in het overstelpende aanbod pc’s en laptops van vandaag de dag. Ik besloot dat het geen pc maar een laptop zou gaan worden en na een uitstekend, professioneel en prettig verlopen verkoopgesprek ging ik meer dan tevreden de winkel uit.

Hij doet het!
Wat bleek toen ik thuis kwam en alles had geïnstalleerd? De laptop voldeed volledig aan mijn verwachtingen! Ja, ongelofelijk maar waar, het apparaat deed precies wat de verkoper had beloofd. Alles werkte. Super! Ik dus de volgende dag terug naar die winkel. Maar het was druk, er stonden rijen wachtenden, ook bij ‘mijn’ verkoper. Ik sloot aan in de rij en wachtte geduldig af.

Toen ik aan de beurt was vroeg ik hem: “Kan ik hier ook een compliment kwijt?”. “Euh, ja, eh…hoezo?” Ik keek hem recht in de ogen en gaf hem een stevige handdruk. “Ik wilde je graag bedanken voor het uitstekende verkoopgesprek en de geweldige laptop die ik gisteren van je mocht afnemen. Hij doet precies wat jij zei…!”.

Wáár is de verborgen camera?
Hij vertrouwde het niet helemaal en keek een beetje schichtig om zich heen. “Okeeeee…eh…leuk…maar eh…”. Je zág hem denken: waar is dat camerateam? En toen weer als verkoper: “Heb je nog wat anders nodig dan? Een printertje of zo? Ik heb nog wel wat…”. Hij begon al richting printers en toebehoren te lopen. “Nee, hoor, dankjewel. Ik ben heel tevreden met wat ik heb en dat wilde ik je alleen maar even zeggen. Fijne dag nog!”.

Ik liep naar buiten. Toen ik omkeek zag ik hem z’n collega’s wenken en je hoefde niet te kunnen liplezen om te zien dat het zoiets was als “…wat heb ik NOU weer aan mijn fiets hangen…?”.

Dát is ultiem anti-klagen.

Ander voorbeeld?
Nog niet zo lang geleden maakte ik een treinreis van Helmond Brandevoort naar Utrecht CS. Geen wereldreis en gelukkig ook geen weerperikelen. Het ging dan ook helemaal vlekkeloos! Het NS station van De Veste is zowat voor mijn deur en de sprinter stopte op de minuut nauwkeurig recht voor mijn voeten.

De aansluiting in Eindhoven was naadloos en ik zweefde al snel in een grote comfortabele maar vooral stille dubbeldekker richting het noorden. Terwijl ik het gevoel had dat de trein nog op snelheid moest komen waren we er al en, uiteraard, precies op tijd. Ik was helemaal tevreden en dat moest ik natuurlijk wel even kwijt.

Stapje achteruit
Ik stapte uit de trein en keek meteen naar links. Daar stapte ook de machinist net uit. Ik liep op hem af en zei: “Hallo, goedemorgen! Kan ik hier ook een compliment kwijt?”. De arme man deed onwillekeurig een klein stapje achteruit, keek om zich heen en trok zijn wenkbrauwen omhoog. “Eh…ja…natuurlijk…maar wat, eh…”.

Ik vertelde hem van de vlekkeloze rit vanuit het Brabantse land en over hoe tevreden ik was over het geheel aan service, dat we maar blij mochten zijn met zo’n dienstverlener in verwend Nederland. Ik sloot af met een handdruk: “Dat wilde ik maar even kwijt. Ga vooral zo door!”

Het mooie van ultiem anti-klagen is dat na het optrekken van de wenkbrauwen ook de mondhoeken omhoog gegaan. Het wordt altijd begroet met een lach. De mens is simpelweg niet op spontaan complimenteren ingesteld en daardoor eerst even uit balans gebracht. Maar het herstel is snel en het initiatief wordt steevast zeer gewaardeerd.

Toch nog maar even in de rij
Om mijn ultieme anti-klaagactie op de juiste wijze af te ronden ben ik vervolgens ook nog naar de NS informatiebalie gegaan. Ook daar stond een rij (waaronder twee klagers) en ik sloot netjes achteraan. Voordringen bij het anti-klagen is een contradictio in terminis. Dat doe je niet. Toen ik aan de beurt was herhaalde ik het ritueel nog een keer: wenkbrauwen, mondhoeken, ogen die stralen. “Nou, dat is me nog nóóit overkomen. Dankjewel hoor, dat kunnen we wel wat meer gebruiken!”. En gelijk had ze.

Kijk, dit doe je natuurlijk niet elke dag, he. Je moet er zelf voor in de stemming zijn en het moet, hoe oubollig dat dan ook moge klinken, recht uit je hart komen. Er bestaat niet zoiets als dwangmatig ultiem anti-klagen of geforceerd ultiem anti-klagen. Ultiem anti-klagen wordt geserveerd zonder bijvoeglijke naamwoorden! Maar het doet je medemens goed en het is als een zelf-geïnitieerde opsteker voor zender en ontvanger. En ik garandeer je: je gaat er zelf ook van glimlachen.

Ultiem anti-klagen: kleine moeite, groot plezier!

Dit blog is voor het eerst verschenen op www.bartflos.com op dinsdag 25 januari 2011